عشق

درویشی در آن میان از او پرسید عشق چیست؟ گفت: امروز بینی و فردا و پس فردا. آن روزش بکشتند و دگر روز بسوختند و سوم روزش بر باد دادند. یعنی عشق این است.

دُردِ

و دُرد شادی، لبخند و لذت چیزی جز بغض نیست. که رسوب می کند اندرون حلق آدمی، که راه نفس می بندد. که فرو می ریزد درون قلب. فرو می ریزد درون قلب و تنگ می کند قلب. تنگ می کند دل. و آخ از این دل هنگامی که تنگ می شود.

ادامه خاطره ست:)

وهم آلوده

و ما فکر می کنیم تاریکی و سایه ها از همه چیز وحشتناک تر است. آگاهی نداشتن از چیز ها و موجوداتی که در چند قدمی کمین کرده اند ما را تا مغر استخوان به وحشت می اندازد. اما به راستی سفیدی مطلق، پاکی و روشنایی خالص ترسناک تر نیست؟ تصور کن، فقط برای چند ثانیه خودت را در دشتی بی انتها و خالی تصور کن. خودت را در سفیدیی مطلق، بدون آسمان و زمین، معلق فرض کن. تصور کن صدها کیلومتری که در جلوی چشمانت پهنا باز کرده اند و خالی اند از هرآنچه می تواند باشد. حداقل در تاریکی، شاید جایی چیزی باشد. شاید موجودی جایی نفس بکشد. در تاریکی شاید جایی در دور دست ها ناجیی شمشیر آخته اش را در نور بچرخواند. اما اینجا...در این نیستی و پاکی مطلق...هیچ چیز نیست. و تو تنهایی. آنقدر که حتی دیگر امید هم در ذهنت نمی لولد و از ترست نفس نمی کشد. تنها برای ابد و تا ابد.