وندای عزیزم...
می خواهم برایت بنویسم. دلیلش...راستش را بخواهی ترس محض است. می ترسم. می ترسم از این که یک روزی چشم وا کنم ببینم بزرگ شده ای و پوچ. می ترسم چشم وا کنم ببینم عقلت را از کاه پر کرده اند. چشم وا کنم ببینم شجاعتت زنگ زده و روحت کور شده. براستی زندگی با روحی کور که هیچ زیبایی را درک نمی کند به چه دردی می خورد؟ زندگی بدون عشق، زندگی بدون رویا، زندگی بدون شعر. دنیا پر شده از این آدم ها. ایران پر شده از این آدم ها...
دلم می خواهد بزرگ که شدی، آسمان زیر قهقه های مستانه ات بلرزد. می خواهم بزرگ که شدی، غصه دار که شدی، بشینی یک لیوان قصه دم کنی تا با غصه هایت سودا کنی. می خواهم عاشق شوی. می خواهم بجنگی. دلم می خواهد شکست که خوردی، زانوهایت، قلبت که زخمی شد، دست بگذاری روی همان زانو، روی همان قلب و بلند شوی. نشوی مثل این آدم هایی که یک گوشه می نشینند و برای ابد غمباد می گیرند. نشوی مثل این آدم هایی که قلبشان چرک می کند و آن وقت گاه و بی گاه چرکی که در تک تک شریان ها و مویرگ هایشان جاری شده و وجودشان را گندانده، قی می کنند روی مردم. ظلم می کنند به مردم. دلم می خواهد هر روز پرواز پرستوها را ببینی. صدای اذان را بشنوی. دلم می خواهد کودکان پا برهنه و چشمان خیس را ببینی. نکند روزی زندگی آنقدر کورت کند که از شادی و غم دنیا هیچ نبینی و نشنوی. آخ وندای آخ...مبادا! مبادا شعله ی چشمانت خاموش شود. این تن که می بینی فقط جسم نیست. معبد است. معبد روح حق. و به من بگو کدام آیین است که در آن خاموشی آتش معبد خوشیمنی می آورد؟ مبادا خاموش شود.
پس برایت می نویسم. اما آنقدرها عاقل نیستم که نصیحتت کنم. فقط برایت داستان می گویم. برایت از قهرمان ها و مهربانی وها و زیبایی ها می نویسم. از چیزهای شگفت انگیز جادویی. سرزمین های دور. پری ها و جن ها. اما از من توقع نداشته باش که همیشه از خوبی ها بنویسم. گاهی هم تلخ خواهم نوشت. نکند عادت کنی به خوبی ها و تاب تلخی ها را نداشته باشی. این داستان ها را شب ها قبل از خواب برایت می گویم. اما قول نمی دهم که روزی مکتوبشان را هم به تو بدهم. نمی شود قصه را به کسی داد که دوستش نداره. قصه نشکفته می پژمرد و این انصاف نیست. تو عزیز منی و آنها فرزندانم. پس وقتی که هوا تاریک شد و ترست از تاریکی ها قلبت را در چنگالش فشرد، خوب به قصه هایم گوش کن. گرمایشان تو را حفظ خواهد کرد.
