شب

و بی خوابی ما را در شب ربود. دزدی که بر پنجه ی پا راه می رود و سلاحش خاطرات و احساساتیست که مدام در سینه ات فرو می کند تا تسلیم شوی. 

دل مردگی

پاییز با خودش حجم عظیمی از دل تنگی میاره. اونقدر که آدم حس می کنه داره توی یه قبرستون بزرگ و عظیم زندگی می کنه. تک تک آدمایی که رها کردم و رها کردنم، شروع می کنن به چنگ انداختن به تنم. انگار صدای خنده هامونو میشه توی بارون پاییز شنید. خنده هایی که مردن.دل تنگی. دل تنگی. این کلمه بم و عجیب توی وجودم مدام می لرزه. با یه سکون عجیب و طولانی رو "ل". می دونید فکر می کنم دلتنگیی که از آدما داریم به خاطر خودشون نیست. دل تنگ میشیم به خاطر حجم محبتی که ازشون توی قلبمون داشتیم. اون حس گرمیی که با در آغوش کشیدنشون داشتیم. اون باهم خندیدنا. اون همه کار که قرار بود باهم انجام بدیم. اون همه روزهایی که هرگز نداشتیم. می بینید؟ پاییز منو به یاوه گویی انداخته. تقصیر من نیست. بارون مجنون می کنه این روزا.